Буларды табалмағанлар,
Қолына алды бақанды. Кимлер алды келсапты,
Қурттай қайнаған геўирдиң,
Өзине берсин инсапты! Тақтаполат залым хан,
Қәҳәри жаман келеди,
Көкирегинде жаны бар,
Қолға илинер нәрсени,
Бәрин жыйды дәрбентке,
Дәрбентке топты қойдырып,
Ләшкерлерин жыйдырып. Мал семизин сойдырып,
Төрткүллеп ошақ ойдырып,
Қайта бир қазан қойдырып,
Нешше күн аш ләшкерин,
Дәрбентте бир тойдырды. Еки көзи жайнады,
Иши оттай қайнады,
Өз тәғдирин ойлады,
Ойламасқа болмады,
Ләшкерге қарап толғады:

— Келиң, ләшкерлерим, жақсы қулақ сал,
Сизлерге айтажақ тәўир сөзим бар,
Батырларым, нәсийҳатым тыңлаңыз,
Тыңламасаң сиз жыларсыз зар-зар. 
Жыйналдыңыз елде қалмай ғарры-жас,
Дүбириңнен дүрсилдеди қара тас,
Хорезм елиниң патшасы Ҳәсен,
Билиңиз озалдан бизиң менен қас. 
Хорезмның халқы бардур нешше сан,
Ҳаўазынан титиреген барлық жан,
Хорезмди жеңдик бәрҳа бурында,
Жеңилген жери жоқ қалмақтың ҳаслан. 
Оңғылай хан батыр болды тусында,
Сайдақметти қулатты бир мушында,
Ол да қарап еткен бул Хорезмди,
Сизлер де бабаларыңдай йошың-дә! 
Қалмақлардан ләшкер жыйнап нешше сан,
Хорезмди келип алған Қызыл хан,
Ләшкерлерим, ол хан күшли дейсең бе,
Мынаў турған ханың Тақтаполаттан?! 
Хорезмли менен еттим саўашты,
Ҳәсен хан жеңилип бизлерден қашты,
Қайтпайтуғын жаў жоқ бизден, қайсарлар,
Тәнде қызыл қанын суў яңлы шаштық. 
Ләшкерлердиң сөглигин үйип далаға,
Қуўып бардың Ақжүрим деген қалаға,
Бирақ бизлер илаж ете алмадық,
Зийўар менен ер Жанайдай балаларға. 
Қос жүўермек пенен салдық урысты,
Ол найсаплар төгер көзден жасыңды. Батыр екен Зийўар менен ер Жанай,
Бизлерге силтеди алмас қылышты. 
Алмас қылыш шөптей қыйды басыңды,
Таўларда қалдырды сансыз лашынды,
Егер усыманнан кейин қуўмасақ,
Ол найсаплар төгер көзден жасыңды. 
Бизди қуўып алып келди дәрбентке,
Ҳәсен хан қуўанар батыр перзентке,
Кейин қайтармасақ келген душпанды,
Найсаплар қалдырар таўсылмас дәртке. 
Көкшетаўдың қубласында Бесмазар,
Бул мазарда биз өлтирген бес ер бар,
Бизден келип алмақ булардың қанын,
Соның ушын өлмей қайтпас қайсарлар. Ҳәсен хан бес ердиң қанын алмақшы,
Басларыңа ақырзаман салмақшы. Күшиң болса көрсетиңиз қалмақлар,
Қорықсаң лашық Бесмазарда қалмақшы. 
Сизлер менен қайтпай, найза салысты,
Дәл майданда буўрадайын алысты. Түйреп таслап қуўып келди булманға,
Енди қолдан бере көрмең намысты. 
Енди қашсақ ойран болар даламыз,
Қарап болар Еменқиял қаламыз. Қызым жесир, жигитлерим қул болып,
Зар еңирер қатын менен баламыз. 
Ата-ана ат астында тапланар,
Теримизге тығар топан, мисли қанар,
Егер бағындырса Зийўар, ер Жанай,
Хорезмниң ханы Ҳәсен мақтанар. 
Сөзди тыңлап турған бәрша халайық,
Келгенлерге жабыла ат салайық,
Бириңиз қалғанша өлиң, қашпаңыз. Ҳәсен ханға қарсы атланып барайық. 
Көтериңлер латманатлық жалаўды. Аямай қырыңыз бул келген жаўды,
Ғаршылдаған қылышыңның сеслери. Жаңғырып ыдыратсын тас пенен таўды. 
Келиң, ерлер, жәмленип ат қояйық,
Қолға түскениниң көзин ояйық,
Қызыл қанын ат баўырынан ағызып,
Зийўар—ер Жанайдың көзин жояйық. 
Қайтып Ҳәсен ханды набыт қылмасам,
Хорезмниң журтын басып алмасам,
Бийкар Тақтаполат патша болғаным,
Ҳәсенниң басына қайғы салмасам. 
Сонда ғана мақсетиме жетемен. Ерегискен жаўды жексен етемен. Аспаса егер ойға алған нийетим. Жалғаншы дүньяда жүрип нетемен?! 
Ләшкерлерим, үстине ат дөндириң,
Ҳәсен ханның, жанған отын сөндириң,
Зийўар, Жанай ҳәм Ҳәсенди өлтирип,
Хорезмди қулшылыққа көндириң! 
Сол ўақта тилла дабыл қағылды,
Барлық ләшкер орынынан табылды,
Ҳәсен ханды жер менен жексен етиўге,
Жер қайысқан геўирлериң ағылды. 
Хорезмли Ҳәсен хан,
Тақтаполат патшаның,
Зәҳәрли сөзин еситип,
Денеси лаплап қызады. Алдына нәзер салады,
Ләшкерлерин қарады,
Еки батырын шақырып,
Оң жағына алады,
Ләшкерлерин тербетип,
Нәсийҳат берип турады;
— Ер Зийўар менен ер Жанай,
Алдымда жүрсең айбатым,
Кейнимде жүрсең ғайратым,
Басқа түсти мүшкил ис,
Еки бирдей зүриятым,
Көкке ушсам қанатым,
Зийўар менен Жанайжан,
Жерде жүрсем желдейин,
Бейиштеги пырағым,
Жақын еткен алысты,
Мунаўўар еткен күшимди,
Сизлер еди шырағым,
Бүгинги уллы саўашта,
Оңғарғай қудай исиңди,
Геўирлерге көрсетиң,
Перзентлерим күшиңди! Геўирлердиң патшасы,
Тоқтаполат залым хан,
Хорезмниң шәҳәрин,
Сапар етти алмаға;
Тыныш жатқан елимниң,
Басына саўда салмаға;
Улларымды қул қылып,
Қызымды жесир қылмаға;
Айдан артық арыўды,
Қоралы қойдай қосақлап. Базарына сатпаға,
Алпыстағы ананы. Сексендеги атаны. Найза суғып өлтирип,
Зар жылатпақ баланы. Мерўерт тастан салынған,
Ўайран етпек қаланы. Бенде етип бизлерди,
Зар еңиретип сизлерди,
Гүржилерге тарттырып,
Оймақшы, залым, көзлерди. Қанжар менен қыйқалап,
Тилмекши, найсап, жүзлерди. Ләшкерлерим айтылған,
Тыңлаң мынаў сөзлерди;
Геўирлерге ат қойың,
«Бедеўдиң басын оңғарып,
«Ҳа» дегенде «ләббей» деп,
Алың жолды аңғарып,
Билип турған шығарсыз,
Геўирлердиң ыңғайын? Айтпасам да билесиз,
«Урыспақтың жағдайын,
«Аллалап» атты қойғанда,
Шығарасыз жер майын... Қарияларды қыйнатып,
Сағыйырды жетим қылғаннан,
Ата-ананы зарлатып,
Жананды жесир қылғаннан,
Ақ билекли арыўды,
Геўирлерге зорлатып,
Бурымынан сүйретип,
Ақ төслерин арыўдың,
Ақ найзаға түйретип,
Хорезмли халқымды,
Өлмей жаўға қорлатып,
Еки қолды байлатып,
Оттай көзди жайнатып,
Ат алдында айдатып,
Жаў-жарақты тапсырып,
Еки қолды қаўсырып,
Бенде болып тирилей,
Хан алдына барғаннан,
Мерўерттен салған қаламды
Жаўға ўайран қылғаннан,
Ели-журтты шуўлатып,
Душпанға олжа болғаннан—
Жан барында майданда,
Гелле кесип, қан төгип,
Әжел келсе алладан,
Хорезмли халық ушын,
Шейит болған жақсырақ,
«Соның ушын ләшкерим,
«Мен-мен», деген ерлерим,
Қайтпағайсыз шерлерим,
Көшеген қара топларды,
Гүмбирлетип көшириң,
Қанға жерик геўирдиң
Шуўлатпай үнин өшириң,
Тартқызбақ болған бизлерди,
Гүржисине геўирдиң,
Өз қанларын иштириң,
Ел-халықтан дос таўып,
Атланың жаўдың үстине. Абырайың ушын ат шаўып,
Хорезмли қайсарлар,
Бермеңиз жаўға намысты! Бул сөзлерди айтқанда,
Ҳәсен ханды қоршаған,
Хорезмниң мәртлери,
(Қарағай найза қолында,
Зийўар менен ер Жанай,
Екеўи оңлы-солында,
Көк саўытын кийеди)
Аллалап жаўға тийеди,
Қоршап турған геўирлер,
Хорезмли ерлерге,
Булар да ат қояды,
Еки жақтың ләшкери,
Аш қасқырдай алысты,
Бир-бирине таймастан,
Қақ жүректиң сыртынан,
Аямай найза салысты.